De GGZ, psychiatrie en psychotherapie staan weer volop in de belangstelling: eind november stond een opiniestuk in de Volkskrant door Flip Jan van Oenen over de magere resultaten van psychotherapie, de Jeugd GGz gaat zelfs op de schop en Tygo Gernandt duikt in de wereld van de psychiatrie met mensen die we 13 verschillende labels hebben gekregen. Wat gebeurd er toch in het land van de psychiatrie en psychotherapie?
Al geruim 10 jaar werk ik in ditzelfde werkveld. Een veld waar veel ontwikkelingen zijn, regeldruk aan de orde van de dag is, maar ook de kosten en de hoeveel mensen die psychische hulp nodig hebben de pan uit rijzen. Er wordt van alles bedacht om kosten te besparen, maar ondertussen blijft er een onafgebroken stroom clienten komen. In de serie die door Tygo Gernandt wordt gemaakt zijn er diverse collega’s die uiteenzetten dat het werkveld van de psycholoog en psychiater niet een hard, op feiten gebaseerd geheel is. Diagnoses in de DSM zijn een verzameling kenmerken die alleen de buitenkant beschrijven. Onderliggende problematiek is onvoldoende meegenomen. Terecht zegt een van de mensen die Tygo volgt dat het uitmaakt hoe je bijvoorbeeld met je trauma’s omgaat, maar dat je dan ipv PTSS de diagnose angst, dwang of gedragsproblemen krijgt. Ook maakt het uit waar je gezien wordt voor een intake, zoals door mede-documentaire maakster pijnlijk duidelijk gemaak wordt. Evenals Tygo ben ik ook verbaasd over hoe het er in mijn eigen werkveld aan toe kan gaan. Gepaste terughoudendheid in het stellen van diagnoses zou mooi zijn, waarbij wij ook erkennen dat we het soms niet 100% zeker weten.
Echter is de praktijk hierin ook lastig. Ouders die aankloppen willen duidelijkheid, maar ook de man van middelbare leeftijd die vastloopt op diverse gebieden (zoals werk en sociaal functioneren). En dan is soms meer stelligheid van de psycholoog of psychiater wenselijk. Ik geloof dat we goed hulpverlener zijn als je naast je client gaat staan, open zijn over wat je wel en nog niet weet en samen kijken wat er nodig is (shared decision making). En laten we dan vooral per individu een goede beschrijving maken van alle factoren die van belang zijn en hoe deze op elkaar in werken. Dan kan ook psychotherapie op maat en kunnen er goede resultaten behaald worden waarbij genezing niet het doel is, maar leren omgaan en leven met je kwetsbaarheden en mindere periodes een mooi resultaat is, zoals ook Kirsten Hauber bepleit in haar pleidooi als reactie op het artikel van Van Oenen. Want laten we wel wezen iedereen heeft zijn kwetsbaarheden waar hij of zij mee moet leren omgaan, daar is de client in de psychiatrie niet veel anders is.
Kijktip: Tygo in de psychiatrie