Onlangs zijn zorgwekkende cijfers naar buiten gekomen over het over het hoofd zien van tekenen van kindermishandeling door professionals op de Eerste Hulp, maar ook door de jeugdhulpverleners. Dit is wel schokkend. Na onder andere Savannah zijn er allerlei maatregelen getroffen om casuï zoals deze te voorkomen. Echter, na publicatie van de cijfers over het niet melden van de kindermishandeling, blijkt hiervan nog weinig terecht gekomen. Het AMK Amsterdam heeft hier wat voor ontwikkeld: een eigen protocol voor herkenning en signalering van kindermishandeling. Dit protocol bevat een uitgebreid routekaart met veel documenten voor herkenning, maar ook informatie over een sociale kaart en wetten. Zij zien het belang van hun protocol en publiceren dit op hun website (https://www.amk-amsterdam.nl/apk). Mijns inziens is dit een goede ontwikkeling om tussen werkvelden afstemming te hebben!
Routekaart Kindermishandeling, bron: AMK Amsterdam
Nu is de discussie opgelaaid of de jeugdhulpverlening een meldcode moet krijgen of een meldplicht. De meningen zijn hierover verdeeld. Op dit moment gaat de voorkeur uit naar een meldcode, er zijn nu al bereoepsgroepen die hier mee werken en het blijkt dat zij drie keer vaker overgaan tot handelen (Bron: Jeugd en Co, jaargang 2, nr. 7). Nog steeds heerst er een soort van taboe op het melden van mishandeling, men is snel geneigd om zich te beroepen op beroepsgeheim. Dit vaak onterecht, want de beroepscode voor psychologen omschrijft in artikel III.3.3.4 (Doorbreken van de geheimhouding) dat: “De psycholoog is niet gehouden geheimhouding in acht te nemen als hij gegronde redenen heeft om te menen dat het doorbreken van de geheimhouding het enige en laatste middel is om direct gevaar voor personen te voorkomen, dan wel wanneer hij door wettelijke bepalingen of een rechterlijke beslissing daartoe wordt gedwongen.”. Dit betekent dus dat bij vermoeden van kindermishandeling het beroepsgeheim doorbroken mag en moet worden!
Er wordt inmiddels ook ge-experimenteerd met een meldplicht en wat men dan ziet is een vertienvoudiging van de meldingen, achteraf wel allemaal terecht! Een nadeel van de plicht is dat de hulpverleners bij het minste geringste gaan melden waardoor AMK’s oversoelt raken en meldingen moeten blijven liggen. Tevens durven ouders minder snel hulp te zoeken, omdat de angst bestaat voor een melding.
Wat is dan wel belangrijk om mishandeling beter te melden en sneller in te grijpen? Een meldcode is een goede ontwikkeling, er worden objectievere punten aangegeven waarop de hulpverlener kan letten. Al speelt de eigen intuïtie en ervaring ook een grote rol! Het gaat dus om de balans van objectieve kenmerken en de ervaring van de hulpverleners.
Één reactie op “Kindermishandeling: Meldcode of meldplicht?”
Mijn bevindingen de afgelopen weken met een melding bij het AMK, zowel als bij BJZ: er is geen sluitend overleg tussen beide organisaties, gegevens zijn lastig terug te vinden, database lijkt een grote brei doordat meldingen vermeld worden onder meldnaam en niet onder het gezin dat het betreft, medewerkers van het AMK zijn slordig in hun communicatie, communiceren onderling niet goed, alles en iedereen werkt langs elkaar heen, de wet wordt dusdanig geïnterpreteerd dat hij niet de kinderen beschermd maar de nodige zorg onthoud, terwijl tegelijkertijd beide instanties aangeven dat de situatie zeer zorgelijk is.
Als zorgmelder wordt je in de positie geduwd, waarin je zelf zorgmeldingen aangaande het gezin moet coördineren omdat anders de informatie niet verwerkt/ samen gevoegd wordt.
Mijn conclusie: het is nog steeds een grote puinhoop en kinderen blijven de dupe, niet omdat er niet gemeld wordt, maar door de administratieve chaos. Het spotje aover kindermishandeling van postbus 51 mag wat mij betreft vervangen worden door een spotje voor medewerkers van het AMK/BJZ: Slaat u de plank mis als er een kind geslagen wordt?